Ad Spierings heeft zijn scheidrechtersfluit aan de spreekwoordelijke wilgen gehangen. Móeten hangen. Een heupblessure noopt de tweeëntachtigjarige Schijndelnaar tot dit besluit. Hij kreeg zondag van voetbalclub WEC en de KNVB een passend afscheid voor zijn jarenlange inzet als (club)scheidsrechter; respectievelijk Erelid en Lid van Verdiensten!
Afgelopen zondagochtend. Een zondagochtend zoals die er zo velen zijn bij WEC op sportpark De Glorie in Wijbosch. Het is een komen en ook gaan van voetballers die lekker een potje gaan ballen. Maar deze ochtend is geen normale ochtend, het is de ochtend waarop Ad Spierings zijn laatste wedstrijd als scheidsrechter zal gaan fluiten. Na tweeënveertig jaar als KNVB-scheidsrechter bij de jeugd te zijn geweest en ruim dertig jaar als clubscheidsrechter bij de Wijbosch Eerde Combinatie zet hij noodgedwongen een punt achter zijn liefhebbende hobby.
We zitten een uur voor aanvang van de wedstrijd tussen de veteranenteams van WEC en Schijndel/DE WIT, de wedstrijd die Ad gaat leiden. In de bestuurskamer zit de tweeëntachtigjarige rustig aan de koffie, terwijl om hem heen er toch iets van een soort van spanning heerst. Er wordt ook wat gegrapt over en weer. Op de vraag hoeveel mensen er zouden gaan komen, zegt iemand ‘tussen de drie en vierduizend’. Daar wordt hartelijk om gelachen.
Ad hoort het onbewogen aan en gaat zo’n twintig minuten voor aanvang zich omkleden. Met voor de laatste keer ‘kleedkamersleutel acht’ in de hand maakt hij de gang naar het scheidsrechterslokaal. Normaliter is hij op dat tijdstip voor een wedstrijd al lang en breed aan het warmlopen, maar een warming up laat hij ditmaal aan zich voorbijgaan, dit vanwege zijn blessure.
Keurig in het zwart gestoken komt Ad tien minuutjes later weer tevoorschijn, haalt de bal en vlaggen op en roept de beide teams op om het veld op te gaan. Maar dat gaat deze keer ook iets anders dan anders, want er heeft zich een erehaag gevormd van jeugdspelertjes van WEC en collega-scheidsrechters van Scheidsrechtersvereniging Oss-Uden, de belangenvereniging waar Ad ook lid van is. En bij het betreden van het veld met uiteraard Ad voorop, klinkt jawel, de Champions League hymne over het sportpark!! Een kippenvelmoment, ook onder het inmiddels talrijke publiek dat is komen opdagen. De helderziende in de bestuurskamer heeft gelijk gekregen, het zijn er tussen de drie en vierduizend…
Onder een stralend zonnetje worden er handen geschud tussen de aanvoerders en de leidsman, wordt er getost én stipt op tijd afgetrapt. Zo goed en kwaad als het gaat beweegt Ad mee met het spel. Collega-scheidsrechter Harry Verkuijlen is een van de toeschouwers die toekijkt vanaf de zijkant. Harry is vaak met Ad op pad geweest en roemt zijn fysieke gesteldheid en loopvermogen: ‘Ad heeft altijd getraind, daarom heeft hij het zo lang volgehouden.’
In de eerste tien minuten hoeft Ad slecht tweemaal te fluiten; tweemaal voor een aftrap. WEC scoort namelijk de 1-0 en wint uiteindelijk de wedstrijd met 4-2. Dat maakt Ad niet mee, want zo’n vijf minuten voor het rustsignaal fluit hij zelf voor de allerlaatste keer om voor zichzelf een publiekswissel mogelijk te maken. Een staande ovatie valt hem ten deel, het zit er nu écht op! Bij het verlaten van het speelveld wachten bossen bloemen hem op, zoals ook de (assistent)scheidsrechters van de scheidsrechtersvereniging hem opwachten om te bedanken. ‘Succes met fluiten vanmiddag’, roept een geëmotioneerde Ad tijdens het handen schudden hen toe. ‘We zijn nog niet weg!’, krijgt hij terug te horen. Teun van Breda, secretaris van de scheidsrechtersvereniging, vindt dat de nestor van de belangenvereniging voor (assistent)scheidsrechters een superpersoonlijkheid is: ‘Hij draagt een brok aan ervaring en kennis met zich mee.’
Dan wordt Ad gevraagd om zich nog eenmaal in te spannen, maar nu door een ladder te beklimmen om zijn fluitje op te hangen aan de zogenaamde Paal of Fame. Het is een goed gebruik binnen de vereniging dat spelers die na een lange carrière stoppen hun schoenen in een lichtmast hangen die op de hoek van het hoofdveld staat. Dus niet aan de spreekwoordelijke wilgen, maar aan een echte lichtmast. Inmiddels hangen daar al vele paren in, maar Ad heeft de primeur; er hangt nu ook één paar fluitjes in die mast.
Na afloop van de wedstrijd was er nog een gezellig en drukbezocht samenzijn in de kantine en daar werd Ad nogmaals verrast. Hij krijgt een door KNVB-ambassadeur Koos Aben uitgereikte onderscheiding Lid van Verdiensten en de daarbij behorende versierselen opgespeld. Die onderscheiding is de op een na hoogste onderscheiding binnen de Nationale Voetbalbond! Én Ad wordt door voorzitter Bart van Erp benoemd tot Erelid van WEC! ‘Ik ben zeer verrast, ook door de opkomst. Bedankt!’
